Gerda Toussain - Het Ter Apel van Weleer
Gerda Toussain is voorzitter van de stichting Middeleeuws Ter Apel. Schrijver Meinte Dirksen schreef haar verhaal.
Luistert u goed, voor dit is een sage die een geëerd vertelster heeft verkondigd. Welke het waard is om opnieuw te vertellen. Een overlevering van weleer. Zoals minstrelen blijven bezingen en vertellers zich over blijven verwonderen.
Wanneer u het juiste pad nabij Ter Apel bewandelt, zult u het klooster daar passeren. Kijkt u goed. Achter de lindes, tussen de stenen, nabij de begraven historie. Wellicht dat u het kunt zien. Het schijnt dat u eens per jaar, wanneer de zon zich weer begint te verschuilen en de kloostertuin begint te verkleuren, een glimp op kunt vangen van hoe het er eens is geweest. Het klooster van Ter Apel in 1465, het Huis van het Nieuwe Licht was pas gesticht.
Een verborgen geheim, vraagt u zich af? Welnee, mijn luisteraars. Het is een geschiedenis om te vertellen en te blijven vertellen. Waar anders kunt u leren met andere ogen naar het heden te kijken, door te zien hoe prachtig de ambacht van het verleden was?
U ziet er de ambachtslieden die pottenbakken, maliënkolders maken of in klassieke houtovens het eten bereiden. In hun ogen ziet u de fonkel oplichten. Een teken van de passie van hen om bij de festiviteiten samen te komen. Of thuis te komen. Wellicht vangt u een glimp op van de verstelster. Zij houdt ieder jaar op de achtergrond het festival draaiende. En zij is ieder jaar geëmotioneerd wanneer het gat in de tijd weer sluit.
Dit kan enkel geschieden door het jaarlijkse werk van deze ambachtslieden van Westerwolde en omstreken. Het kan bovendien enkel voorvallen wanneer aan alle details is gedacht. Authenticiteit brengt de festiviteiten tot leven.
Dus probeert u het uit, dorpelingen. Gaat u allen naar het klooster in het juiste weekend. Luistert u goed. Wendt u uw blik niet af. Wellicht dat u ziet dat het wonderschone Ter Apel van heden ten dage tijdelijk plaatsmaakt voor het Ter Apel van indertijd. Om daar te kunnen proeven van wie we geweest zijn. En er nu van te kunnen genieten.
