Susan Manon Goslinga - Het geleende erfstuk
Susan Manon Goslinga zet zich sinds 2015 met hart en ziel in voor het ecodorp het Land van Aine in Ter Apel. Meinte Dirksen schreef haar verhaal.
Het geleende erfstuk
Susan laat de getekende kaart zien van ecodorp het Land van Aine. De krijtstrepen van het voedselbos zijn al te zien. Daar staan met rode stippen de eerste appels aan de boom getekend. De funderingen van de woningen staan in potlood op het papier. Daarnaast, in grove stroken, het atelier, de speelweide en het dorpshuis. In felle kleuren zie je de aardappelmeelfabriek. Met het gedeelte dat de kathedraal wordt genoemd vanwege de prachtige lichtinval.
De fabriek is niet bijzonder omdat deze al 35 jaar verlaten is, maar vanwege de mensen die er samenleven. Het delen en het gedeelde. Met elkaar en de omgeving. Uit liefde voor het terrein en alles wat het te bieden heeft.
Susan zegt dat de mens niet geboren is om alleen te zijn. Ze vraagt zich af hoe de afstand gecreëerd is. Wanneer we muren tussen huizen en daarmee mensen hebben opgebouwd. Want we verdienen het om gewaardeerd te worden. Om geliefd te worden. Woorden die onderstreept worden door de levensvorm die in het dorp opgebouwd wordt.
Susan kijkt op van de kaart. Het gaat niet om wat er op papier staat, maar om wat je hier voelt. Hoe je hier leeft. Om wat deze omgeving met je doet of kan doen. Een gebied dat zo openstaat voor delen dat eenzaamheid geen plek kan krijgen. Een plek waar duurzaam leven een vanzelfsprekendheid is, in plaats van een uitzondering. Waar ruimte is voor nieuwe ervaringen. Voor het creëren van kunst en eigen ontwikkeling. Waar niemand te veel bezit, omdat bezit geen prioriteit heeft. Een plaats die ook anderen kan leren hoe je met een groep mensen iets bijzonders kunt creëren.
We staan op het terrein, de eens getekende kaart bloeiend om ons heen. De vogels, de gewassen, de bomen. De mensen en hun creaties, ideeën en dromen. Ieder speelt een eigen instrument, om samen een harmonie te vormen.
Hun melodie vertelt ons dat we te gast zijn op deze wereld. Wij erven de aarde niet van onze voorouders, maar lenen haar van onze kinderen. We genieten ervan zolang dit is toegestaan. Om het vervolgens, tevreden en voldaan, weer terug en door te kunnen geven.
