Verhalen

Willemijn Ahlers - Beginnen met stilte……

Beginnen met stilte…………..

Goedendag, 

De duur van deze stilte, is gemiddeld de tijd dat mensen naar mij kijken als ze me voor het eerst zien. Samen met een goede kennis,  psychologe, hield ik ooit een presentatie tijdens de Nacht van de Wetenschap in Groningen. Tijdens de pauze vertelde ze me dat mensen mij gedurende 1,5 – 2,5 sec. langer aankijken dan gebruikelijk. Mij was het niet opgevallen.

Het geeft aan dat mensen in verwarring raken en bevestiging zoeken. Er zijn er ook, die hebben aan een blik genoeg en berusten in dat wat ze zien.  

Ik ben een transvrouw, mogelijk zag en hoorde u dat. Ik hoop, dat mijn stem de doorslag gaf, dan voldoet het uiterlijk aan mijn verwachting. Een ontzettend bang en een intens gevoel van schaamte vormde het vertrekpunt van mijn transitie. Maar als ik wilde zijn, wie ik ben, kan ik me niet verstoppen. Daarom probeerde ik me vast te houden aan de uitgangspunten: Geen slachtofferrol, de verbinding zoeken en pro-actief zijn.

Mijn uiterlijk, mijn presentatie, biedt kennelijk aanleiding te speculeren. Maar juist in dat laatste is het gevaar van veronderstellingen, aannames en vooroordelen groot. Mensen zoeken duidelijkheid. 

Mijn transitie was een rollercoaster. Veranderingen Lichaam, geest en ziel. Veranderingen binnen gezin en familierelaties. Veranderingen sociale omgeving. Veranderingen op het werk.

Zo wordt bijv. altijd raar opgekeken, dat ik getrouwd ben. Nog verbaasder wordt het als ik vertel inmiddels 46 jaar getrouwd te zijn. De meesten verwachten dat ik geen relatie heb. 

Het zijn van transvrouw is maar een deel van me. Gelukkig ben ik er niet de hele dag mee bezig.

Door mijn vaste relatie, ben ik echtgenote. Ik heb een fijne, lieve vrouw, die me als het nodig is, de spiegel voorhoudt.

Samen hebben we drie kinderen; voor hen werd ik Willemijn en blijf hun vader.

Voor mijn drie kleinkinderen ben ik gewoon oma Willemijn.

Ons huis bouwde ik eigenhandig. We wonen er nu nog.

Inmiddels ben ik gepensioneerd, ik geef toe het zegt is over mijn geboortejaar maar niets over hoe oud ik me voel. Mijn werkzame leven bracht ik door bij de politie. Ook daar keek men raar op toen ik in transitie ging. Eerlijk gezegd was ik voor die stap ontzettend bang afgewezen en ontslagen te worden. Toch zag ik gaandeweg in dat afwijzen niet mijn probleem zou zijn maar van collega’s en organisatie. Dat gaf rust. De collega’s moesten (net als ik) even wennen en voor de organisatie was het geen probleem. Als Willemijn, vrouw, heb ik er prima en fijn gewerkt. Ik kijk met plezier terug.

Nu heb ik het druk als

• Kidsgids MKTA, leidt schoolkinderen rond.
• Vrijwilligster SBB, maai de wandelpaden
• Koorlid Cantus Iuventis, zing mee
• Begeleider wandelgroepen, Westerwolde is niet voor niets wandelgemeente
• Initiatiefnemer TodN Westerwolde 2023
• Gastlessen Politieacademie / MBO-scholen / RUG
• Workshops verzorgende beroepen 
• Presentaties groepen, vrouwenverenigingen, studenten 

Ook was ik initiator van de vredesbeweging Bellingwedde – Rhede (D) 

De verandering M>V gaf mij meer zin in het leven. Ik mag zijn wie ik ben en dat voelt nog steeds als een bevrijding. Mijn leven veranderde enorm voor mijn transitie keek ik uit naar mijn pensioen op mijn 60ste en er na.  Maar mijn leven kreeg zo’n boost dat ik ben blijven werken tot mijn 65^ste. Het leven lacht me toe.

Wat heeft mij zo geholpen, dat ik hier kan staan:

• Zelfacceptatie
• Liefde
• Mensenrechten

Wat zou u kunnen doen bij de ontmoeting van een mens, die ‘anders’ is.

Wees nieuwsgierig en onbevangen, dan leer je de ander kennen. Laat je vooroordelen niet leidend zijn. Een mens heeft altijd meerdere facetten en kleuraccenten, die het ontdekken waard zijn. 

O ja, mogelijk bent u nieuwsgierig naar wie ik ben:

Mijn naam is Willemijn Ahlers. Bedankt voor uw aandacht.